Umysł szlachetnego wojownika
Witaj! Zapraszam Cię do zapoznania się z programem zajęć dla dzieci i młodzieży – Umysł Szlachetnego Wojownika. Jest to moje autorskie szkolenie, w którym przekazuję młodym ludziom najważniejsze, w moim poczuciu, kompetencje pominięte przez system edukacji, takie jak rozumienie i kontrola własnych emocji, utrzymywanie autentycznych relacji, poczucie własnej wartości, umiejętność rozwiązywania konfliktów czy współpraca w grupie.
Program stworzyłem jako pewnego rodzaju eksperyment. W jakim stopniu możemy zaszczepić dzieciom takie umiejętności oraz samodzielność myślenia w tak zwanym trudnym okresie dorastania? Czy te tematy będą atrakcyjne dla osób żyjących na co dzień w rzeczywistości szkolnej?
Dziś z całą pewnością mogę powiedzieć, że Umysł Szlachetnego Wojownika okazał się wielkim sukcesem. Jestem szczerze dumny z moich „uczniów”, patrząc jak dojrzale i mądrze a jednocześnie z młodzieńczym zapałem stosują w życiu to, czego się u mnie nauczyli. Przyjemnie patrzeć, jak wyrastają na mądrych, dobrych i szczęśliwych ludzi.
Mikołaj Pałyska
twórca programu i prowadzący
Program składa się z 5 modułów. Każdy moduł to 10 zajęć raz w tygodniu.
Koszt: 580 zł za moduł.
Zajęcia kierowane są do młodzieży od 10 roku życia.
Grupy liczą do 18 osób ze względu na komfort uczestników i skuteczność pracy.
Poniżej pełny program zajęć z szerokim opisem naszego podejścia. 🙂
Nowe grupy, Gajówka, Józefów:
– poniedziałki 18:00-19:15 (sugerowane roczniki: 2011-2008)
– środy 16:30-17:45 (sugerowane roczniki: 2013-2010)
– czwartki 18:00-19:15 (sugerowane roczniki: 2014-2011)
Start: 23, 25 i 26 września 2024
Zapraszamy na dni otwarte 14-15 września 2024.
MODUŁ I – SIŁA OCEANU
RADZENIE SOBIE Z EMOCJAMI
Odnajdujemy własną siłę.
Rozpoznajemy emocje u siebie i innych.
Uczymy się, o czym mówią nam emocje oraz jak z nich korzystać.
Uczymy się radzić sobie ze złością, strachem i wstydem.
Budujemy pewność siebie opartą na poczuciu własnej wewnętrznej siły i wartości.
Uczymy się jak nie ulegać presji grupy.
Wszyscy – i dorośli, i dzieci – często podejmujemy decyzje pod wpływem emocji. Według licznych badań nawet te decyzje, które uważamy za racjonalne, bardzo często mają swoje źródło w emocjach.
Żyjemy z emocjami na co dzień, to one kierują w dużej mierze naszym życiem, a tak zaskakująco mało o nich wiemy! Skąd się biorą, dlaczego natura nas w nie wyposażyła i przede wszystkim jak sobie z nimi radzić?
O czym często zapominamy, to fakt, że wszystkie emocje są dla nas dobre. Nawet złość, wstyd, nienawiść odgrywają ważne role. Emocja jest wskazówką, informacją z podświadomej części naszego umysłu. Ważne jest, aby nauczyć się słuchać tych informacji i je rozumieć. Problem pojawia się, kiedy to emocja przejmuje nad nami kontrolę. Kiedy nas zalewa i zaczyna decydować za nas.
Podczas zajęć Umysłu Szlachetnego Wojownika przykładamy wielką wagę do tematu emocji. Uczymy się wyczuwać i rozumieć nawet subtelne emocje zarówno u siebie, jak i u innych. Ćwiczymy, co i jak robić, żeby emocje nie przejmowały nad nami kontroli. Jak je wyciszyć i uspokoić. Dzięki temu nasi absolwenci mają w życiu nieco łatwiej. 
„Podstawą szczęścia jest wolność, a podstawą wolności odwaga”. To zdanie Tukidydesa ma już ponad dwa tysiąclecia, lecz wciąż jest bardzo aktualne. Potrzebujemy mnóstwo odwagi i pewności siebie, żeby robić to, co uważamy za słuszne, nie ulegać wpływom, dążyć do tego, co dla nas ważne.
Powszechnie wiadomo, że dzieci o większej pewności siebie rzadziej stają się ofiarami prześladowań, agresji i napadów. Okazuje się również, że pewność siebie powoduje, że dzieci rzadziej są agresywne wobec innych, rzadziej sięgają po papierosy i wykazują niższy poziom stresu.
Podczas każdych zajęć dbamy o rozwijanie wewnętrznej odwagi – odwagi bycia sobą.
MODUŁ II – LAS RELACJI
AUTENTYCZNE RELACJE ZE SOBĄ I Z INNYMI
Uczymy się:
jak budować relacje oparte na szczerości i szacunku
jak mieć przyjaciół, pozostając sobą
nie ulegać presji grupy
oczyszczać trudne relacje
jak odnaleźć się w relacjach z dorosłymi
Żyjemy w czasach pośpiechu i ciągłego przebodźcowania. Codziennie spotykamy setki, tysiące ludzi. Nie mamy czasu rozmawiać. Wymieniamy tylko poglądy, zdawkowe informacje. Nie ze względu na smsy czy komunikatory, ale ze względu na styl życia oduczyliśmy się rozmawiania. Nie rozmawiamy o tym, co dla nas ważne. O naszych emocjach, marzeniach, wartościach. Rzadko mówimy coś o sobie.
W wielu językach, w tym polskim, funkcjonuje piękne otwarte powitanie, zapraszające rozmówcę do opowiedzenia czegoś o sobie. Takie rozpoczęcie rozmowy, które pokazuje rozmówcy, że jest dla nas ważny, że dajemy mu pierwszeństwo do wyrażenia siebie. Jak się masz? How are you? Wie geits? ¿Que tal? Jednak wraz z rozwojem języka i cywilizacji obdarliśmy to powitanie z jego prawdziwego znaczenia. Mówimy „siema”, odpowiadamy „siema” i nic za tym nie idzie. Zaczynamy rozmawiać o tym, co nieistotne. Nic o sobie.
Otwarta, szczera rozmowa o ważnych dla nas sprawach jest podstawą budowania głębokich, autentycznych relacji. Tworzy prawdziwe przyjaźnie. Pomaga nam się ulepszać i rozwijać. Pozwala nam rozwiązywać konflikty, zanim do nich dojdzie. Buduje przestrzeń dla wzajemnej akceptacji i szacunku.
Na zajęciach Umysłu Szlachetnego Wojownika uczymy się tak rozmawiać. Ćwiczymy dawanie ludziom autentycznych komplementów oraz szczerego feedbacku oraz ich przyjmowania. Dowiadujemy się, jak uczciwie o coś prosić, jak szczerze pomagać i jak asertywnie odmawiać. Jak rozmową tworzyć przestrzeń dla bliskich relacji, w których jest miejsce na różnorodność i wolność.
Autentyczna relacja musi być oparta na filarach szczerości, szczodrości i szacunku.
Przez szczerość rozumiem to, że mówimy prawdę, pokazujemy prawdziwych siebie ze swoimi wadami i zaletami. Jeżeli czegoś nie chcemy powiedzieć, otwarcie o tym mówimy. Gdy czegoś od kogoś oczekujemy, informujemy go o tym; gdy nie mamy dla kogoś czasu, mamy odwagę szczerze mu to powiedzieć. Szczerość wobec innych wymaga na początku szczerości wobec siebie samego. Nie mam szans być szczery wobec przyjaciela, jeżeli okłamuję sam siebie. Dlatego podczas Umysłu Szlachetnego Wojownika punktem wyjścia jest najważniejsza relacja w naszym życiu – relacja ze sobą.
Szczodrość w relacji to nastawienie na dawanie. Jeżeli chcę zbudować z kimś relację, warto zadać sobie trud i zapytać samego siebie, czego ten ktoś potrzebuje. Co ja mu mogę dać? Nawet jeżeli krytykuję czyjeś zachowanie, mogę zadać pytanie, czy robię to dla niego, żeby wesprzeć go w zmianie, czy dla siebie, żeby wyładować swoją złość. Jeżeli mówię komuś komplement, również mogę się zastanowić, czy moją intencją jest zrobienie mu przyjemności, wzmocnienie go, czy może oczekuję czegoś w zamian. Nastawienie na dawanie pozwala w relacji na niewymuszoną, naturalną wymianę.
Bez szacunku do drugiej osoby zawsze w relacjach będziemy mieć postawę agresywną, choć ta agresja może przejawiać się na różne sposoby. Gdy zabraknie nam szacunku do samego siebie, będziemy wchodzić w relacje z pozycji uległości. Autentyczne relacje zawsze są relacjami równorzędnymi. Niezależnie od tego, czy to jest relacja między przyjaciółmi, między rodzicem a dzieckiem czy uczniem a nauczycielem. Relacja równorzędna to taka, gdzie szacunek wzajemny i szacunek do siebie pozostają nienaruszone niezależnie od roli. Tworzenie takich relacji jest podstawą funkcjonowania całego Koa. Bez szacunku cała reszta tego, czego się tu uczymy, traci sens.
Autentyczna relacja jest tworem, który podlega ciągłym zmianom. To dlatego, że ludzie, którzy tworzą relację, są w ciągłym procesie zmiany. Problem pojawia się, gdy nie mamy na to zgody i próbujemy zamrozić tę relację. Ona i tak się zmienia, więc zaczynają pojawiać się napięcia. Coraz mocniejsze. Aż wreszcie wszystko pęka. Wtedy mówimy o buncie nastolatka, o kryzysie małżeńskim, o rozpadaniu się przyjaźni. Jedyną receptą na te burze jest akceptacja zmian w sobie i w drugiej osobie. Niezależnie od tego, czy jest to nasz rodzic, dziecko, przyjaciel czy partner. Szczerość pozwala mi widzieć tę osobę taką, jaka naprawdę jest, a nie taką, jaka moim zdaniem powinna być. Szczodrość pozwala mi cały czas życzyć jej dobrze i chcieć dla niej jak najlepiej. Szacunek zaś pozwala mi pamiętać, że nie mam prawa zmieniać tej osoby na siłę. Mogę ją wspierać pomocą i radą, ale tylko wtedy, kiedy ona tego chce. Pozwala zaakceptować drugą osobę wraz z błędami, które moim zdaniem popełnia.
Oczywiście temat jest dużo bardziej skomplikowany niż zawarłem w tym krótkim tekście. Dlatego też podczas Umysłu Szlachetnego Wojownika poświęcamy mu dużo czasu i uwagi.
MODUŁ III – GÓRA SKARBÓW
ODKRYWANIE SWOJEGO POTENCJAŁU
Poznajemy swoje pasje.
Odkrywamy swoje wartości.
Poznajemy swoje słabe i mocne strony.
Odkrywamy swoją wyjątkowość.
Odkrywamy, jak możemy wykorzystać swoje talenty.
Odnajdujemy swoje marzenia i zastanawiamy się, jak można je realizować.
Budujemy mapę wizyjną swojego życia.
Wielu zdolnych ludzi nigdy nie wykorzysta swojego potencjału, wielu geniuszy nigdy nie przedstawi światu swoich odkryć. Wielu z nas nigdy nie odważy się zawalczyć o wymarzoną pracę, zrealizować swoich marzeń. Wielu nie zaistnieje, pozostanie w cieniu i niedocenieniu.
W ogromnej części przypadków może się tak dziać z powodu uszkodzonego bądź zniszczonego poczucia własnej wartości. Piszę zniszczonego, gdyż nikt nie rodzi się z niskim poczuciem własnej wartości. Żadne małe dziecko nigdy nie uważa, że jest za słabe, za głupie, nie warte szacunku. Takich przekonań najczęściej nabywamy w okresie szkolnym. Autorytarne metody wychowawcze, skostniały system oceniania, trudne relacje z rówieśnikami. To są najczęstsze przyczyny upadku wiary we własne możliwości i szacunku do samego siebie.
Im szybciej zatrzymamy i odwrócimy ten proces, tym lepiej. Podczas zajęć Umysłu Szlachetnego Wojownika każdy uczestnik odnajduje swoją niepowtarzalność i wyjątkowość; swoje talenty i mocne strony. Na tej solidnej podstawie tworzymy niezłomne poczucie własnej wartości. Skoro jesteś wyjątkowa, skoro jesteś niepowtarzalny, nie musisz się do nikogo porównywać. Jesteś po prostu sobą.
Osoby, które mają wysokie poczucie własnej wartości, są znacznie mniej podatne na negatywne wpływy otoczenia, znacznie rzadziej poddają się presji rówieśników. Biorą odpowiedzialność za swoje czyny, rozumieją, że to od nich zależy, jak postąpią.
Ludzie często narzekają, że młodzież teraz nie ma szacunku – do starszych, do nauczycieli, rodziców itd. Mówi się dużo o tym, że szkoła powinna uczyć szacunku. Jak to jednak zrobić?
Często na początku zajęć USW pytam grupę: „Komu należy się szacunek?”. Odpowiedzi są zawsze te same: nauczycielom, rodzicom, starszym, księdzu. „A wam?” – pytam. Wtedy pojawiają się wątpliwości…
Jestem przekonany, że dzieci nie trzeba uczyć szacunku. Trzeba im ten szacunek okazać, a z pewnością go odzwierciedlą. Mam wrażenie, że młodzież jest najmniej szanowaną grupą w naszym społeczeństwie. Notorycznie spotyka się z krytyką, narzekaniem, straszeniem, poniżaniem. „Ach ta dzisiejsza młodzież!”, „powiem twoim rodzicom”, „dostaniesz naganę”, „szlaban na komputer”, „słuchaj, jak ci starsi mówią”, „nie będę z gówniarzem dyskutował” – tak często słyszymy te zdania! Właśnie przez takie podejście młodzież jest „nienauczona” szacunku.
Szacunek według mnie jest uznaniem, że ktoś jest taki, jaki jest. Że ma swoje potrzeby, przekonania i wartości. Ma swoje mocne strony i swoje słabości. Jest wyjątkową i niepowtarzalną jednostką, której szczęście jest ważne. Taki szacunek do siebie i innych odkrywamy podczas zajęć Umysłu Szlachetnego Wojownika.
MODUŁ IV – KRYSZTAŁOWA ZBROJA
ROZWIĄZYWANIE KONFLIKTÓW I REAGOWANIE NA AGRESJĘ
Rozpoznajemy, co to jest agresja słowna i fizyczna.
Zarządzamy naszymi emocjami w sytuacji stresowej.
Rozpoznajemy emocje agresora i czerpiemy z nich informacje.
Poznajemy różne sposoby reagowania na agresję słowną i fizyczną.
Uczymy się „oczyszczania” z niekorzystnych emocji i stresu po zetknięciu z agresją.
Gdy żyjemy wśród ludzi, chodzimy do pracy i po mieście, zdarza nam się być świadkami bądź ofiarami agresji. Jednak przeważnie w dorosłym życiu mamy takich sytuacji znacznie mniej niż w czasach szkolnych. Przemoc fizyczna i psychiczna w większości szkół jest codziennością. Nie wynika to (jak niektórzy twierdzą) z tego, że uczniowie są złymi ludźmi, ani z winy niekompetentnych nauczycieli. W moim odczuciu wynika to przede wszystkim z samej konstrukcji systemu szkolnego. To ona powoduje, że uczniowie w szkole doświadczają dużego stresu, a nie mają miejsca ani czasu, żeby go w kontrolowany sposób rozładować.
Podczas czwartego modułu Umysłu Szlachetnego Wojownika szczególną uwagę poświęcamy temu zagadnieniu. Uczymy się różnych strategii rozwiązywania konfliktów i reagowania na agresję w rozmaitych sytuacjach. Nie poprzestajemy na teorii – ćwiczymy w praktyce, odgrywając scenki. W bezpiecznych warunkach wyrabiamy sobie nawyki, uczymy się zachowania dystansu. Na koniec dla każdego uczestnika grupa inscenizuje trudną sytuacją, by ten reagował na bieżąco. W ten sposób przyswojone techniki znacznie łatwiej zastosować w prawdziwym życiu.
MODUŁ V – PLEMIĘ WOJOWNIKÓW
WSPÓŁPRACA I DZIAŁANIE W GRUPIE
Odkrywamy, że różnorodność daje nam siłę. Poznajemy, jakie korzyści da nam pozytywne współzawodnictwo i współdziałanie.
Uczymy się działania w grupie i skutecznej pracy jako zespół.
Poznajemy role grupowe. Jaka płynie z nich siła?
Badamy, jakie role odgrywamy w różnych grupach i jakie korzyści z tego płyną.
Uczymy się szanować zarówno swoje, jak i cudze potrzeby. Odkrywamy, jak być częścią grupy, zachowując swoją indywidualność.
Dowiadujemy się, jak i dlaczego chronić słabszych.
Poznajemy zagrożenia współdziałania w grupie i uczymy się, jak im przeciwdziałać.
Żyjemy w świecie opartym na rywalizacji. W szkole, w sporcie, w pracy zawsze wygrywają lepsi a słabsi zostają w tyle… Czy naprawdę? Według wielu socjologów to jednak współpraca jest kluczem do naszego sukcesu. To umiejętność współpracy w dużej grupie doprowadziła nasz gatunek do zawładnięcia planetą. Według badań to ludzie potrafiący współpracować szybciej osiągają awanse niż ci, którzy skupiają się na rywalizacji. Jednocześnie mają mniej stresu i wyższy poziom szczęścia. Nowe odkrycia naukowe coraz częściej są efektem współpracy między badaczami różnych dziedzin. Czas samotnych odkryć powoli dobiega końca.
W świecie, w którym żyjemy, umiejętność współdziałania z innymi ludźmi ma coraz większe znaczenie. Na Umyśle Szlachetnego Wojownika uczymy się, jak skutecznie współpracować. Uczymy się też, jak kierować grupą podczas wykonywania zadania czy projektu. Zwracamy uwagę na wzajemny szacunek wszystkich członków grupy, wyróżniające się role grupowe oraz na to, jak cenna jest różnorodność i jak ją wykorzystać. Umiejętności nabyte podczas zajęć z pewnością przydadzą się w szkole, na studiach oraz w przyszłej pracy. Są również kluczowe podczas naszych obozów, gdzie absolwenci często przyjmują role mentorów – uczą młodsze koleżanki i kolegów, dbają o nich i pomagają im rozwinąć ich potencjał.
POCZUCIE SPRAWCZOŚCI I ODPOWIEDZIALNOŚĆ
Obecnie dzieci mają bardzo dużo zorganizowanego czasu. Spędzają ogromną liczbę godzin w szkole, potem mają zajęcia pozalekcyjne, często nawet w weekendy. W wakacje wyjeżdżają na różne obozy, gdzie organizatorzy prześcigają się w zapewnieniu uczestnikom jak najwięcej atrakcji.
Ponadto wzmożone normy bezpieczeństwa powodują, że coraz rzadziej pozwalamy dzieciom gdzieś wychodzić samym, bawić się poza domem, pozostawać bez opieki.
Oczywiście to ma wiele plusów. Dzieci są bezpieczne, uczą się bardzo dużo różnych umiejętności. Są sprawne, uprawiają sporty, grają na instrumentach… Jednak są też minusy. Oni nie mają kiedy decydować sami za siebie. Ciągle – w szkole, na zajęciach, na obozach – ktoś im mówi, co mają robić, czego nie robić, jak się zachowywać. Zostaje im odebrane poczucie sprawczości. A przecież odpowiedzialność i umiejętność podejmowania decyzji to jedne z podstawowych kompetencji, których w okresie dzieciństwa powinniśmy się nauczyć.
Często słyszymy, że ludzie po studiach nie wiedzą, co dalej, popadają w kryzys, nie potrafią się za nic zabrać. To właśnie dlatego, że w toku edukacji nauczyli się tysięcy bardziej lub mniej przydatnych rzeczy, ale nie nauczyli się brać za siebie odpowiedzialności.
Na Umyśle Szlachetnego Wojownika każdy sam bierze odpowiedzialność za swoją naukę. Na obozach dbamy o to, żeby każdy mógł wziąć na siebie tyle odpowiedzialności, na ile jest gotów… za siebie, za innych i za cały obóz. Możemy to osiągnąć dzięki wzajemnemu szacunkowi i zaufaniu, które są podstawą funkcjonowania każdej naszej grupy.